EUCHARYSTIA

Eucharystia jest Ciałem i Krwią naszego Pana Jezusa Chrystusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy, w wigilię swego cierpienia, Jezus, kochając swój lud do końca, chcąc z nim zawsze przebywać, ustanowił Eucharystię, dając mu jeść Chleb – swoje Ciało i pić z kielicha Wina – kielich Jego Krwi. Do tego właśnie nawoływał Jezus na swoją pamiątkę.

​

Nazwy Sakramentu Eucharystii

​

Sprawowanie Eucharystii jest dziękczynieniem zgromadzonych wiernych Bogu (greckie eucharystia – dziękczynienie) za Jego dzieła w świecie i w naszej osobistej historii.

Komunia Święta to doświadczenie jedności z Chrystusem i wzajemna komunia (łac. communio — uczestnictwo, komunia) wszystkich, którzy spożywają Najświętszy Chleb. Kto przyjmuje św. Komunii, stańcie się uczestnikami Ciała i Krwi Chrystusa i stwórzcie jedno Ciało – Kościół.

Msza św., gdyż sprawowanie Eucharystii kończy się wysłaniem wierzących (łac. missio – posłanie) w świat, aby dawali świadectwo wiary, aby w codziennym życiu pełnili wolę Bożą i kontynuowali to, co zostało celebrowane we wspólnocie chrześcijańskiej.

Święta Ofiara jest urzeczywistnieniem w sposób bezkrwawy jednorazowej ofiary Jezusa Chrystusa na krzyżu. Ta ofiara przewyższa wszystkie inne ofiary, ponieważ sam Bóg oddał swoje życie na krzyżu za wszystkich ludzi.

Święta i boska liturgia celebrująca wiarę całego Kościoła katolickiego w Boga wiecznie żywego. Uroczysta celebracja świętych tajemnic stanowi centrum całej liturgii Kościoła.

Łamanie chleba to dzielenie się błogosławionym Chlebem przez uczniów Jezusa Chrystusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus błogosławił i rozdawał Chleb jako gospodarz uczty. Od łamania chleba uczniowie rozpoznali Jezusa, gdy ukazał się po zmartwychwstaniu.

Wieczerza Pańska to uroczystość Ostatniej Wieczerzy, podczas której Jezus spożył posiłek ze swoimi uczniami ostatniego wieczoru przed swoim cierpieniem, śmiercią i zmartwychwstaniem. Uczestnicząc w tej wieczerzy, zaczynamy już uczestniczyć w niebiańskiej uczcie Baranka, którą w pełni będziemy obchodzić w królestwie niebieskim.

Pamięć o cierpieniu, śmierci i zmartwychwstaniu Pana, ponieważ nie tylko przypomina, ale ożywia i doświadcza aktu ofiary Jezusa Chrystusa na krzyżu, tajemnicy zmartwychwstania, dostępnej tylko przez wiarę.

Najświętszym Sakramentem Ołtarza jest sam sakrament sakramentów, najważniejszy widzialny znak obecności Boga. Najświętszy Sakrament jest przywoływany przez św. Msza konsekrowana (specjalnie konsekrowana) chleb eucharystyczny, który jest przechowywany w tabernakulum (specjalnie wyposażonym ozdobnym domu).

W tabernakulum stale pali się czerwona lampka wieczna na znak, że św. Sakrament jest prawdziwym Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa.

Właściwe jest, aby wierzący klękał lub przynajmniej kłaniał się z szacunkiem, gdy zbliża się do św. Kaplica Sacramento.

​

Dlaczego wierzący powinien przyjmować Eucharystię?

​

Eucharystia jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego. Sam Jezus Chrystus ustanowił eucharystyczną ofiarę swojego Ciała i Krwi podczas Ostatniej Wieczerzy, w noc, w którą został wydany, aby przedłużyć ofiarę krzyża aż do skończenia świata, aż do Jego ponownego przyjścia. W ten sposób Jezus powierzył Kościołowi swoich umiłowanych uczniów pamięć o swojej śmierci i zmartwychwstaniu – sakrament miłosierdzia, znak jedności, więź miłości i święto wielkanocne.

Przyjmując Eucharystię, spotykamy samego Chrystusa, stajemy się do Niego podobni. Życie człowieka tak wierzącego jest wypełnione łaską, siłą, pokojem i samym Bogiem. Przyjmując Eucharystię przygotowujemy się do pełni i chwały królestwa niebieskiego, coraz bardziej otwieramy się na życie Boże, komunię z Bogiem i innymi braćmi.

​

Komu udzielana jest Eucharystia?

​

Eucharystia sprawowana jest w kościele św. Podczas Mszy św. dla każdego ochrzczonego i wierzącego w Kościele katolickim, który rozumie zasadniczą różnicę pomiędzy zwykłym chlebem a św. Komunia, zna podstawowe prawdy wiary katolickiej, jest odpowiednio przygotowana i nie ma grzechów ciężkich.

Jeśli z jakiegoś powodu wierzący nie może przyjąć Eucharystii, należy spróbować obudzić w sobie pragnienie duchowej jedności z Chrystusem i zaprosić Pana, aby nas nawiedził w jedyny Mu znany sposób. Św. Komunię można przyjmować często, nawet codziennie, jeśli nie mamy grzechu ciężkiego. Pożądane jest, aby św. Komunię przyjmowano w kościele św. Podczas mszy, razem ze wszystkimi wierzącymi.

​

Pierwsza Komunia Święta

​

Dzieci, które regularnie modlą się wraz z rodzicami w naszym kościele i pragną przystąpić do tego sakramentu, zapraszamy do października. 1 d. spisać w zakrystii kościoła. 
Przygotowanie do Pierwszej Mszy św. Sakramenty Komunii i Pokuty odbywają się w kościele i trwają jeden rok akademicki.

Do tych sakramentów przygotowują się chrześcijanie, którzy otrzymali sakrament chrztu i ukończyli 7. rok życia, których rodzice (opiekunowie) wyrażają życzenie, aby ich dzieci były przygotowane do uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła katolickiego.

Zadaniem katechezy przygotowującej do sakramentów pokuty i Eucharystii jest towarzyszenie dziecku na drodze wzrostu jego wiary. Dlatego bardzo ważne jest, aby dziecko nie tylko poznało prawdy wiary, ale przy pomocy rodziców żyło według nich i nawet po przyjęciu tych sakramentów nadal systematycznie uczestniczyło w życiu wspólnoty parafialnej.

 

Dorośli przygotowują się do sakramentów pokuty, Eucharystii i bierzmowania podczas specjalnych spotkań rozpoczynających się w październiku. i trwa do św. Wielkanoc. 
Osoby pragnące przyjąć te sakramenty proszone są o kontakt z proboszczem kościoła w Wisaginiach.

​

Ci, którzy przyjmują Eucharystię, muszą wiedzieć

​

• W Kościele katolickim ochrzczeni mają obowiązek uczestniczyć we Mszy św. Podczas Mszy św., chyba że uniemożliwia to ważny powód (choroba, opieka nad dzieckiem, osoba ciężko chora lub niepełnosprawna). Św. Na Mszę można uczęszczać nie tylko w niedzielę czy w dzień jej celebracji, ale także w jej wigilię (np. w sobotę wieczorem), kiedy sprawowana jest Eucharystia i wspomina się już o jutrzejszym święcie.

• Kościół zdecydowanie zaleca wierzącym, aby przyjęli św. Komunii za każdym razem, gdy uczestniczą w sprawowaniu Eucharystii. Każdy, kto przyjmuje Eucharystię, musi znajdować się w stanie łaski (mieć sumienie i nie popełnić żadnego grzechu ciężkiego). Jeśli ktoś popełnił choć jeden grzech ciężki, przed przyjęciem Eucharystii musi się wyspowiadać (przyjąć sakrament pokuty).

• Każdy pełnoletni członek Kościoła katolickiego ma obowiązek przynajmniej raz w roku spowiadać się i przyjmować Eucharystię. Kto świadomie zaniedbuje ten obowiązek, popełnia grzech ciężki.

• Podczas przyjmowania Eucharystii ważne jest, aby wierzący odpowiednio się przygotował: pościł (bez jedzenia na 1 godzinę przed przyjęciem Eucharystii, można pić wodę i lekarstwa), stosownie się ubrał, zachowywał się z szacunkiem, był w nastroju modlitewnym, skoncentrował się, pokutował wszystkich grzechów, w pełni, świadomie i aktywnie uczestniczyć we Mszy św. Na mszy (do uważnego słuchania czytań Pisma Świętego, homilii, odpowiadania na apele, wykonywania wraz z uczestnikami niezbędnych gestów liturgicznych).

• Po przyjęciu Eucharystii, samego Pana, należy poświęcić przynajmniej kilka minut modlitwie dziękczynnej. Dziękować można w ciszy, w myślach, śpiewając z chórem lub wspólnotą, własnymi słowami lub modlitwami z modlitewnika.

​

Formy Eucharystii

​

• Pszenny przaśny chleb, który od czasów starożytnych był używany przez wiele narodów jako podstawowy pożywienie.

• Wino winogronowe bez żadnych dodatków jest niczym codzienny napój mieszkańców Wschodu, znak radości, życia, niebiańskiej uczty i cierpienia.

​

sprawowania Eucharystii – św. Obrzędy masowe

​

Głównym bohaterem Eucharystii jest Jezus Chrystus, Kapłan Nowego Przymierza, który w niewidzialny sposób przewodniczy każdemu łamaniu Chleba w Kościele. Biskup lub powierzony mu kapłan nazywany jest przywódcą liturgii, celebrans (łac. celebrantis – uroczyście celebrujący) prowadzi obrzędy, stoi w widocznym miejscu, gdyż reprezentuje Chrystusa i inicjuje Jego działanie.

Św. Mszę odprawia się przy ołtarzu konsekrowanym przez biskupa, który przypomina samego Chrystusa. Dlatego na początku liturgii kapłan kłania się krzyżowi, który przypomina nam o ofierze Jezusa, oraz ołtarzowi i go całuje.

​

Początek

Obrzęd rozpoczyna się znakiem krzyża. Wszyscy kłaniają się i odpowiadają: „Amen”, co oznacza: „Tak, zgadzam się, opieram się na tym, co się mówi, wierzę, niech tak będzie, wypełnia się to w moim życiu i życiu innych ludzi”. Taka informacja zwrotna jest konieczna do świadomego uczestnictwa w obrzędach. Każda taka odpowiedź wypowiedziana głośno na zakończenie modlitw oznacza, że modlitwa jest moja, pragnę, aby słowa zapowiedziane przez kierownika liturgii wszystkimi imionami stały się rzeczywistością.

Prowadzący liturgię pozdrawia: „Pan z wami”. Odpowiadamy: „I z tobą”. Jeżeli liturgii przewodniczy biskup, mówi on: „Pokój wam”. Odpowiadamy: „I ty, Pasterzu”. To pozdrowienie z listów apostoła Pawła, rozmowa ze wspólnotą, świadectwo, że wszyscy są zgromadzeni w imię Pana.

Przygotowując się do wspólnego odprawiania Mszy św., pamiętamy, co zrobiliśmy źle lub czego mogliśmy nie zrobić, prosimy Boga o przebaczenie. Odmawia się Akt Miłosierdzia („Wyznaję…” lub inną modlitwę.). Już w starożytności bicie w pierś było oznaką litości. Kiedyś powtarzano to trzy razy, teraz powtarza się raz. Wszyscy modlą się razem głośno i wyraźnie. Przemówienie dyrektora liturgicznego „Kyrie eleison” jest modlitwą o miłosierdzie. To greckie okrzyk: „Panie, zmiłuj się”, aby powitać Pana, który jest z nami.

W niedziele i święta wychwalamy Boga hymnem Chwały (łac. Gloria – chwała). Wszyscy razem głośno śpiewają lub rozmawiają. W niedziele Adwentu i Wielkiego Postu pomija się ten hymn.

Ksiądz mówi: „Módlmy się”. Po tym wezwaniu do modlitwy następuje krótka cisza, podczas której każdy może w myślach ofiarować swoją modlitwę. Podczas tej liturgii pragnienia wspólnoty są wyrażane przed Bogiem. Kapłan czyta modlitwę, która przekazuje główną ideę liturgii dnia. Podczas modlitwy wyciągnięte ręce kapłana są oznaką oddania Bogu i modlitwy. Każdy aprobuje księdza mówiąc: „Amen” (czyli – tak, to prawda, niech tak będzie).

​

Liturgia słowa

Rozpoczyna się Liturgia Słowa — słuchanie Słowa Bożego i odpowiadanie na nie. Wszyscy siadają i uważnie słuchają lektora głoszącego Słowo Boże. W niedziele czytany jest fragment Starego Testamentu, który opowiada historię Boga i narodu żydowskiego. Pierwsze czytanie i Ewangelię łączy zawsze ta sama myśl. Czytelnik po przeczytaniu czytania mówi: „To jest słowo Boże”. Wszyscy odpowiadają: „Dzięki Bogu”.

Psalmy śpiewa specjalnie przygotowany członek wspólnoty. Reagujemy na to, co usłyszeliśmy – zazwyczaj odpowiadamy słowami psalmu. Z reguły liturgia nie wybiera całego psalmu, a jedynie te wersety, których znaczenie wiąże się z lekturą.
W niedziele i święta czyta się drugie czytanie, po czym odpowiadamy w ten sam sposób, jak po wysłuchaniu pierwszego czytania: „Dziękujemy Bogu”.

Rozbrzmiewa radosny okrzyk uwielbienia Chrystusa: „Alleluja”. Ten hebrajski adres oznacza: „Chwalcie Pana”. W okresie Wielkiego Postu pomija się go lub zastępuje, np. „Chwała Tobie, Chryste, Słowo wieczne”. Jezus ma zamiar mówić przez Ewangelię, więc witamy Go, wstając.

Fragment Ewangelii czyta biskup, kapłan lub diakon. Pochyla głowę i prosi Boga o oczyszczenie jego serca i ust, aby mógł godnie głosić Dobrą Nowinę. To, co Jezus mówił i czynił, Jego życie i śmierć opisali czterej ewangeliści: Mateusz, Marek, Łukasz, Jan. Z ich ksiąg słyszymy Dobrą Nowinę. Aby podkreślić wagę i powagę chwili głoszenia Ewangelii, można użyć kadzidła i świec. Ceremonie czytania i śpiewania Ewangelii wyrażają wielki szacunek dla Chrystusa obecnego i przemawiającego we wspólnocie.

Księga Ewangelii jest naznaczona krzyżem, ponieważ kryje w sobie głoszenie cierpienia krzyża. Wypowiadając słowa „Chwała Tobie, Panie”, zaznaczamy także czoło, usta i klatkę piersiową małym znakiem krzyża, na wzór kapłana, abyśmy myślami rozważali Słowo Boże, głosili je naszymi ustami i przyjmijmy to i chrońmy sercem. Te małe krzyżyki są starsze niż nasza krzyżówka. Według starego zwyczaju wierni słuchają Ewangelii na stojąco. To postawa wielkanocna, znak wyjątkowego szacunku i gotowości wypełnienia słów Ewangelii. Ewangelia jest Dobrą Nowiną, której słuchamy i jesteśmy gotowi ją realizować. Po przeczytaniu fragmentu Ewangelii ogłasza się: „Słyszeliście słowo Pańskie”. Wspólnota odpowiada mottem szacunku i radości: „Chwała Tobie, Chryste”. Oznacza to rozpoznanie, że Chrystus przemawia właśnie tutaj.

W homilii wygłoszonej przez biskupa, kapłana lub diakona usłyszane teksty są wyjaśniane, abyśmy mogli je lepiej zrozumieć i żyć według nich. Wszyscy siedzą i uważnie słuchają św. Interpretacja Pisma Świętego.

Wyznanie wiary odmawia się w niedziele i święta – jako odpowiedź na Dobrą Nowinę. Wyznajemy wiarę w Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Wyznanie wiary jest wyrazem naszego zaufania i żywej więzi z Bogiem. Streszcza główne prawdy naszej wiary, wzmacnia relację z Bogiem i Kościołem. Wszyscy wstają i głośno odmawiają Credo.

Kościół katolicki posługuje się dwiema formami Credo: Wyznaniem Nicejsko-Konstantynopolitańskim, opublikowanym w 381 r. (dłuższym i bardziej szczegółowym, wspólnym dla katolików, prawosławnych i protestantów) oraz Apostolskim Credo poświęconym chrztowi. Obydwa są ważne i ważne i były używane w Kościele od czasów starożytnych.

W modlitwie powszechnej modlimy się za Kościół, za cierpiących, o pokój i to, co nas najbardziej dotyczy. Modlitwy można czytać już przygotowane przez inne osoby lub wymyślić własne. Cała wspólnota przyłącza się do próśb modlitewnych w ramach jednolitego apelu. Wszyscy stoją i wspólnie się modlą, powtarzając odpowiedź na modlitwę powszechną. Kapłan rozpoczyna modlitwę ogólną przemówieniem do ludu i kończy krótką modlitwą.

​

Liturgia ofiary

Po Modlitwie Powszechnej następuje Liturgia Ofiary, która rozpoczyna się ofiarowaniem chleba i wina. Chleb i wino są nie tylko darem Bożym, ale także owocem ludzkiej pracy i ofiary wierzących. Kiedy kapłan ofiarowuje chleb i wino, można zebrać opłatę na rzecz ubogich i Kościoła. W większości przypadków ludzie przekazują pieniądze w dowód swojej pracy. Ofiarując Bogu chleb i wino, w które wkładamy naszą pracę, pragnienia, radości i cierpienia.

W procesji ofiarnej można przynieść na ołtarz i ofiarować Bogu te rzeczy, które będą używane w liturgii Kościoła lub na pożytek wspólnoty i ubogich. Podczas Mszy uroczystej można pokropić darami z chleba i wina, ołtarza, prowadzącego liturgię i wiernych. Wstawanie podczas palenia.

W hymnie dziękczynnym, który rozpoczyna się dialogiem celebransa ze zgromadzeniem, kapłan w imieniu całego narodu świętego wysławia Boga i dziękuje Mu za dzieło stworzenia i odkupienia.

Hymn dziękczynny kończy się hymnem uwielbienia „Święty, Święty, Święty”. Tekst ten pochodzi ze Starego Testamentu, a słowo trzykrotnie powtórzone, zgodnie z tradycją hebrajską, oznacza najwyższy stopień przymiotnika. W wizji prorok Izajasz widział aniołów stojących przed tronem Boga i oddających Mu cześć (por. Iz 6,1-3; Ps 118,28). Słowa te nawiązują do okrzyków ludu, gdy Jezus wjeżdżał do Jerozolimy (Mt 21,9). Według starej tradycji hebrajskie słowo Hosanna nie jest tłumaczone. Znaczenie tego słowa to „och, ratuj, pomóż”. Od czasów starożytnych słowo to było używane jako radosne hasło witające Boga lub władcę. Hymn ten śpiewany jest w niedziele i podczas uroczystości, a w dni powszednie śpiewają go wszyscy wierzący. W tym momencie wszyscy stoją. Po zakończeniu hymnu zgromadzenie może uklęknąć.

Liturgista wyciąga ręce nad darami i przywołuje Ducha Świętego. Jest to modlitwa epiklezy (gr. epiklesis – apel), poprzez którą Kościół prosi Boga, aby przez Ducha Świętego poświęcił chleb i wino oraz zgromadzony lud. Na zakończenie tej modlitwy prowadzący liturgię krzyżuje ofiary i czytając z Mszału jasno i dokładnie opisuje akt ustanowienia Ostatniej Wieczerzy. Słowa i czyny Chrystusa są realizacją ofiary, którą On sam ustanowił podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy dał apostołom swoje Ciało i Krew do jedzenia i picia i nakazał im to czynić na swoją pamiątkę. W czasie przemiany moc słów i czynów Chrystusa oraz moc Ducha Świętego czynią chleb i wino Ciałem i Krwią Chrystusa — ofiarą złożoną przez Chrystusa na krzyżu raz na zawsze, przez którą pojednał wszystkich ludzi do Boga, staje się obecny (tj. staje się dla nas istotny).

Po wniebowstąpieniu ksiądz głośno przypomina wszystkim, że to wszystko jest tajemnicą wiary. Wspólnota odpowiada wyraźnie zamierzoną odpowiedzią: „Panie, głosimy Twoją śmierć i wyznajemy Twoje zmartwychwstanie, czekając na Twoje przyjście”.

Kapłan odmawia modlitwę zwaną anamnezą (grecka anamneza – pamięć). Kościół, wypełniając polecenie otrzymane od Pana przez Apostołów, pamięta o błogosławionym cierpieniu Chrystusa, chwalebnym zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa. Modlitwa anamnezy jest wdzięcznym uwielbieniem Chrystusa, wyznaniem ważnych prawd wiary chrześcijańskiej, jest modlitwą za Kościół na ziemi (wymawiane są imiona Papieża i miejscowych biskupów), za zmarłych i żywych, wszystkich uczestników Mszy św. i o jedność z Kościołem w niebie. Wszystko to nazywa się modlitwą eucharystyczną.

W mszale litewskim wprowadzono sześć modlitw eucharystycznych zamiast jednej, która istniała od średniowiecza i nazywała się Kanonem Rzymskim. Obecnie nazywa się ją „Pierwszą Modlitwą Eucharystyczną”. Druga powstała w okresie prześladowań, kiedy za wiarę zginęło wielu męczenników. Trzecia jest nowo utworzona, zachowując tradycyjne elementy. Czwarta ma swoje zasadnicze części zaczerpnięte ze Wschodu Bazylego (329-379). Podobnie jest w Kościele wschodnim. Piąta i szósta modlitwa eucharystyczna nazywana jest także Pojednaniem. Gdy jedna z nich jest czytana przez prowadzącego liturgię, całe zgromadzenie odpowiada głośno o godz. odpowiedni czas.

Na zakończenie modlitwy eucharystycznej prowadzący liturgię Mszy Świętej bierze talerz z konsekrowanym Chlebem i kielich z konsekrowanym winem i oddaje cześć Bogu majestatyczną formułą: „Przez Niego, z Nim i w Nim... „To uroczysta cześć Trójcy Świętej – doksologia (gr. doxalogos – deklaracja honorowa). Wspólnota, uczestnicząc w modlitwie eucharystycznej, zamyka ją śpiewem twierdzącym „Amen”. Wszyscy wstają.

Obrzęd komunii rozpoczyna się modlitwą „Ojcze nasz”, której sam Jezus Chrystus nauczył swoich uczniów. Razem z Tym, który stał się naszym bratem, możemy nazywać Boga Ojcem. Ta modlitwa z IV wieku. Liturgią Mszy świętej odprawia się zarówno w Kościele wschodnim, jak i zachodnim. Wspólnota stoi odważnie, głośno i jednomyślnie i modli się razem.

Po modlitwie „Ojcze nasz” kapłan odczytuje modlitwy, które zdają się poszerzać ostatnią prośbę Modlitwy Pańskiej i podkreślać intencję przystąpienia do Stołu Pańskiego, postanowienie otwarcia się na Boga i braci. Jako zgromadzona wspólnota prosimy o pokój i wspólnie pragniemy go dla siebie nawzajem. Pokój, który Chrystus obiecał swoim uczniom, musi towarzyszyć także nam, członkom Kościoła, który założył. Uczestnicy mszy szczerze życzą sobie nawzajem pokoju Chrystusowego, kiwając głowami lub ściskając ręce.

Śpiewa się lub mówi modlitwę „Baranek Boży…”, podczas której prowadzący liturgię mszalną łamie chleb eucharystyczny. Takie jest imię Jezusa (por. J 1,29), który „jak baranek został prowadzony na rzeź” i oddał za nas życie. Chrystus zaprasza nas na ucztę, na której daje siebie. Stał się dla nas chlebem łamanym, abyśmy nauczyli się żyć dla innych. Chleb jest łamany (pamiętając, że ukrzyżowany Jezus został złamany), abyśmy wszyscy mogli dzielić się Bogiem i być napełnieni. Wcześniej wszyscy uczestnicy liturgii dzielili się jednym dużym chlebem eucharystycznym. Członkowie wspólnoty wstają i wspólnie odmawiają słowa modlitwy. Po modlitwie można uklęknąć.

„Oto Baranek Boży…” – taką modlitwę kieruje prowadzący liturgię do uczestników Mszy św., ukazując połamany Chleb eucharystyczny. Wspólnota klęka z czcią i głośno i jednomyślnie odpowiada: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł do mojego serca…”. W ten sposób wierzący przygotowują swoje serca na przyjęcie Jezusa Chrystusa. W postaciach chleba i wina przyjmujemy samego Chrystusa, jednoczymy się nie tylko z Nim, ale także między sobą. Przystępując do Komunii, potwierdzają swoją wiarę słowem „Amen”.

Po rozdaniu Komunii prowadzący liturgię czyta Modlitwę na zakończenie, poprzez którą prosimy, aby Chrystus przyjęty w Najświętszym Sakramencie pomógł nam w życiu kontynuować to, czego Bóg pozwolił nam doświadczyć poprzez liturgię. W tym momencie cała społeczność wstaje.

W niedziele można ogłaszać to, co jest ważne w życiu wspólnoty. W tym czasie każdy może usiąść.

Liturgia Mszy świętej kończy się błogosławieństwem. Bóg pozostaje z nami, mimo że świętowanie dobiegło końca. Pan towarzyszy nam w życiu codziennym, w którym musi się dokonać to, co celebrowaliśmy w liturgii. Nasze życie i liturgia są nierozłączne. Prowadzący liturgię błogosławi wszystkich zgromadzonych, wierni krzyżują się na stojąco.

​

Kto może sprawować Eucharystię?

​

Sprawowaniu Eucharystii może przewodniczyć wyłącznie biskup lub kapłan. Komunię Świętą mogą udzielać biskupi, księża i diakoni. W określonych przypadkach zezwolenie biskupa udzielane jest także duchownym na sprawowanie tej posługi. Ksiądz przedstawia je parafii i błogosławi.